ارائه توسط ستاد اقامه نماز
امام باقر علیه‌السلام فرمود: دو مرد وارد مسجد شدند، یکی از آن‌ها عابد بود و دیگری گناهکار. وقتی از مسجد بیرون آمدند، مرد گناهکار، مؤمن راستین بیرون آمد، ولی مرد عابد، فاسق و گناهکار خارج شد.
زیرا عابد هنگامی که وارد مسجد شد، به عبادت خود می‌بالید و در اندیشه‌اش به عبادتش مغرور بود، ولی گناهکار در فکر پشیمانی از گناه و طلب آمرزش از خدا بود.
خداوند به حضرت داود علیه‌السلام خطاب کرد:
بَشّر المُذنبين وَ انذرِ الصّديقين
گناهکاران را بشارت بده و درستکاران را بترسان.
حضرت داود عرض کرد: چگونه گناهکاران را بشارت دهم و درستکاران را بترسانم؟
خداوند فرمود: به گناهکاران بشارت بده که من پذیرای توبه و آمرزنده گناهان هستم، و درستکاران را بترسان که به اعمال خود مغرور نشوند. زیرا هیچ بنده‌ای را به پای حساب نکشانم، مگر آن‌که (بر اثر ناخالصی‌های اعمالش) به هلاکت افتد.
منبع: اصول کافی، جلد ۲، باب العُجب، حدیث ۶ و ۸، صفحه ۳۱۴.
