مقاله پيش رو که به مساله مهم نماز معلولين اختصاص دارد، به بررسي حکم رکوع معلولين و بيماراني نظير ام. اس و... مي پردازد که به دليل ناتواني، لازم است رکوع را در حالت نشسته به جا آورند، اما در حين نماز، ممکن است بر انجام رکوع به شکل اصلي قدرت پيدا کنند. مساله اصلي اين مقاله، پاسخ به اين سوال است که: شخص معلول، «در صورتي که قبل از رکوع يا بعد از رکوع نشسته، توانمند و قادر به ايستادن شد، وظيفه اش چيست؟ آيا رکوع نشسته را رها کرده و مي ايستد و رکوع مجدد به جا مي آورد؟ يا همان رکوع را ادامه مي دهد و فقط قيام پس از رکوع را انجام مي دهد؟ يا اين هم لازم نيست و فقط به نشستن و انتصاب جلوسي اکتفا مي کند؟» يافته هاي تحقيق نشان مي دهد: قيام متصل به رکوع جزء رکوع دانسته مي شود و لازم است با نوع رکوعي که انجام مي شود تطابق داشته باشد، ولي قيام بعد از رکوع، واجب مستقلي به حساب مي آيد که در صورت قدرت بر انجام آن، به صورت ايستاده انجام مي شود، هرچند خود رکوع به صورت نشسته انجام شده باشد.